Η ψευδαίσθηση της τηλεοπτικής οθόνης
Η λύση είναι μια τηλεόραση ποιοτική που θα κατευθύνει αντίστοιχα σε ποιοτική αναβάθμιση του πολιτισμού.
Η τηλεόραση ασκεί τεράστια γοητεία και θεωρείται ακόμη και σήμερα ένα από τα δημοφιλέστερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με τον συγκερασμό ήχου, κίνησης και εικόνας καθηλώνει τον τηλεθεατή και αποτελεί έναν από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες της ζωής όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας. Είναι ένα μέσο κοινωνικό με κοινωνικές δυνατότητες και ελευθερίες.
Το συγκεκριμένο μέσο άλλαξε ολοκληρωτικά το σύστημα των συνηθειών του ανθρώπου, αλλά δεν τον έπεισε για την καλή προαίρεση της εφαρμογής του.
Ειδικότερα στις μέρες μας τον συνθλίβει συχνά με έναν καταιγισμό ποσοτικών και ανούσιων εκπομπών, αρκεί να καλυφθεί ο χρόνος και να αυξηθεί η τηλεθέαση και τα κέρδη των παραγωγών. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως η τηλεόραση αντικατέστησε την κρίση με τη μνήμη.
Άνθρωποι όχι μόνο με στοιχειώδες αλλά και με υψηλό επίπεδο μόρφωσης σκέφτονται με στερεότυπα και λειτουργούν με συνθήματα, αναμεταδίδουν έτοιμες σκέψεις και γνώσεις, αποτελώντας απλές προεκτάσεις των ηλεκτρονικών δικτύων.
Το κοινό παρακολουθεί προγράμματα αποφορτισμένα από κάθε σοβαρότητα και προβληματισμό και δέχεται παραπλανητικές πληροφορίες, αρνούμενος να τις διαχειριστεί με συνέπεια την αποδόμηση της σκέψης του, την αλλοίωση της συνείδησής του και τον αποπροσανατολισμό του.
Εξίσου αλλοτριωτική είναι η δύναμη της εικόνας και η πρόκληση ψευδών εντυπώσεων με την προβολή λαμπερών προσώπων αστέρων της showbiz, υποτιθέμενων αστέρων που καταγράφονται στο υποσυνείδητο του δέκτη ως πετυχημένα πρότυπα τα οποία επιβάλλεται να τα ακολουθήσει. Κι αυτά ξεπηδούν μέσα από τα σίριαλ, τα ριάλιτι σόου, τα σύγχρονα τηλεσκουπίδια που κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς σταθμούς, παραβιάζοντας από τη μια πλευρά την ιδιωτικότητα των συμμετεχόντων και μετατρέποντας τη ζωή τους σε τηλεοπτικό θέαμα και υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοινού και θίγοντας αξιοπρέπειά του.
Πρόκειται για φαινόμενα που συντηρούνται μέσω της παρουσίασης μιας διαφορετικής εικόνας από την πραγματική, μιας εικόνας ωραιοποιημένης αλλά ψευδεπίγραφης που καταδεικνύουν την παρακμή της τηλοψίας και την ηθική σήψη της κοινωνίας. Ο τηλεθεατής παρασύρεται από τις «τηλεπερσόνες» της τηλεοπτικής οθόνης, εγείρεται το θυμικό του, αισθάνεται συντροφευμένος από αυτές βιώνοντας την ψευδαίσθηση της διαπροσωπικής επαφής που λειτουργεί ως «βάλσαμο» στην μοναξιά του.
Γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για ένα μέσο το οποίο αιχμαλωτίζει τον πολίτη και περιορίζει την πνευματική του ελευθερία, γιατί από χορηγό ελευθερίας τον μεταβάλλει σε συρρικνωτή της ελευθερίας του, τον αλλοτριώνει και τον μετατρέπει σε άμορφη ετεροκατευθυνόμενη μάζα. Ο πολίτης ζει σε ένα τηλεοπτικό περιβάλλον ασφυκτικής τυραννίας, καταχρηστικής εξουσίας όχι μόνο της τηλεόρασης αλλά και των άλλων μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν θίγεται η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του ατόμου;
Η λύση είναι μια τηλεόραση ποιοτική που θα κατευθύνει αντίστοιχα σε ποιοτική αναβάθμιση του πολιτισμού.
Οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν να εξασφαλίσουν ένα καθαρό τηλεοπτικό τοπίο, υψηλού επιπέδου, το οποίο θα σέβεται το κοινό του και θα το εμπνέει για μια αμφίδρομη σχέση πνευματικής και ηθικής ανατροφοδότησης πομπού και δέκτη.
Η ευθύνη βαραίνει, πρωτίστως, τους ίδιους τους πομπούς, αυτοί οφείλουν να είναι οι συνδιαμορφωτές και οι επόπτες της ποιότητας του περιεχομένου της τηλεόρασης. «Χρειαζόμαστε την ελευθερία» έγραφε ο Karl Popper, «για να εμποδίσουμε το Κράτος να καταχράται τη δύναμη του, και χρειαζόμαστε το Κράτος για να εμποδίζει την ελευθερία σε καταχρήσεις».
